Υπερρεαλισμός

Από το 1924 οι υπερρεαλιστές, επηρεασμένοι από τις νεογέννητες τότε μελέτες του Σ. Φρόυντ, σχετικά με την ψυχανάλυση και την ερμηνεία των ονείρων, επιχείρησαν ν΄αντλήσουν τη θεματολογία τους από το χώρο του υποσυνειδήτου.

 

Το όνειρο, όπου το υποσυνείδητο λειτουργεί και εκφράζεται με τη μικρότερη δυνατή επέμβαση της λογικής, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης γι΄αυτούς, πλουτίζοντας τα αρχεία των τεχνών (ζωγραφική, γλυπτική, ποίηση, λογοτεχνία, θέατρο, κινηματογράφο) με έργα που άλλοτε είχαν, και άλλοτε όχι, μια λογική εξήγηση, και που τα χαρακτήριζε ένας κοινός παρονομαστής: Αποτελούνταν από στοιχεία, φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους, μ΄έναν τρόπο παραπλήσιο, μ΄αυτόν που εμφανίζονται τα στοιχεία στα όνειρα.

 

Ένα όνειρο -ένα υπερρεαλιστικό έργο- είναι εν΄δυνάμει εξηγήσιμο, όμως ποτέ απολύτως. Ενδέχεται δε, αυτές που συνηθίζεται ν΄αποκαλούμε «σωστές ερμηνείες», να είναι περισσότερες από μία.

 

Από τη δεκαετία του 20 μέχρι σήμερα, ο υπερρεαλισμός στη χώρα μας βρήκε -και βρίσκει ακόμη- εκφραστές, όπως ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Αντρέας Εμπειρίκος, ο Νίκος ο Γκάτσος, ο Μίλτος Σαχτούρης, ο Θόδωρος Πανταλέων, ο Δημήτρης Γέρος…

 

Πρόκειται για μία σχολή, που λειτούργησε πάντα έξω από κάθε κοινωνική επιταγή, και μακριά από κάθε απαγόρευση της λογικής ή της μόδας, πράγματα τόσο εφήμερα, που δεν θα μπορούσαν ποτέ να ενσωματωθούν υγιώς στο κορμί του υπερρεαλιστικού κινήματος.